Eyserbosweg

Voor velen is dit de zwaarste helling in zuid Limburg. En niet zonder reden… De voet van deze klim ligt in het dorpje Eys. De eerste 450 meter zullen je nou niet direct slapeloze nachten bezorgen. Het stijgingspercentage in dit deel van de klim valt reuze mee. Alhoewel... langzaam maar zeker voel je de krachten uit je benen wegvloeien. Je doet er verstandig aan om niet al je kruit te verschieten op dit eerste deel van de klim; het tweede deel van de klim is namelijk genadeloos. Degene die verantwoordelijk is voor deze planologische dwaling moet een sadist van de buitencategorie zijn geweest. Het gemoedlijke klimmetje verandert op het moment dat de weg in het bos verdwijnt in een ware marteling. Voor de fietsers die zich niet hebben kunnen beheersen is de 16 à 17 procent die in het begin van het tweede deel voor je wielen liggen echt te veel van het goede; hun benen zullen hier pijn doen op een manier zoals ze dit nog niet eerder hebben meegemaakt. Het begrip afzien zal na deze beklimming een compleet nieuwe betekenis voor je krijgen.

Iedere keer weer dat ik deze klim achter de rug heb ben ik trots. Normaal gesproken ga ik zo diep dat mijn longen piepend protesteren tegen de opdracht die ik ze heb gegeven. Ik heb na afloop dan ook enige tijd nodig om weer volledig bij bewustzijn te komen. Ik weet nog dat ik ooit op de top van de Eyserbosweg pogingen deed om de zwarte vlekken die voor mijn ogen dansden kwijt te raken. Juist toen ik weer redelijk zicht begon te krijgen kwam Michael Boogerd omhoog rijden… NIET NORMAAL!!!! Het leek wel alsof hij de snelheid had die ik heb als ik de andere kant op rij...

Liefhebbers kennen de Eyserbosweg als het startschot van de finale van de Amstel Goldrace. Maar hoe vaak je deze koers op televisie ook hebt gevolgd: je begrijpt pas wat er hier gebeurt als je er zelf ooit naar boven bent gereden.